To co mogłam zauważyć najszybciej to przede wszystkim brak bólu. Już po paru treningach, problematyczny dla mnie i często bolesny, odcinek kręgosłupa na połączeniu odcinka lędźwiowego z piersiowym przestał sprawiać problemy. Systematycznie też znikały napięcia w części lędźwiowej. I nagroda, której się nie spodziewałam: zazwyczaj bieg powyżej 10 km kończył silnym bólem krzyża, potęgowanym z każdym krokiem wbitym w asfalt, a tu nagle nic. Z tym tez poradziła sobie gimnastyka poprzez wpływ na miednice, jej otwarcie, wzmocnienie mięśni, a także poprawne ustawienie bioder. Nagle okazało się, też że kilogramy podnoszone w martwym ciągu, przysiadzie, czy wykrokach można dodawać i podchodzić do nich z zachowaniem odpowiedniej postawy, bez wykręcania pleców i wyczerpywania ostatków sił na próby ich prostowania. Nawet izolowane ćwiczenia na barki i ręce łatwiej trenować, gdy pozycja ciała jest odpowiednia, mięśnie głębokie spięte i pozwalające generować większa siłę. Zaczynając gimnastykę, zakładałam, że załatwi sprawę, tego co na co dzień często zaniedbywałam – rozciąganie. I tu jej zdecydowany plus- plecy się wyciągają, szyja od razu jakby dłuższa, a nagromadzone napięcia barków i pleców uciekają, gdy utrzymujesz pączka lub „odpoczywasz” w pozycjach świata dolnego.